عليكم السّلام / 1. سنّت اهل بيت در عزاداري سيّد الشّهدا (عليه السّلام) نشان دهنده ي اين است كه عزاداري ايشان در غم جانكاه واقعه ي عاشورا مربوط به زمان خاصّي نيست. مثلاً امام رضا (عليه السّلام) مي فرمايند: همانا روز حسين (عليه السّلام) پلك هاي ما را زخم كرده و اشك ما را ريزان كرده و غصه و بلا را تا روز قيامت براي ما به ارث گذاشته است. (بحار الانوار، ج 44، ص 284) و هم چنين در زيارت ناحيه از امام زمان (عليه السّلام) نقل شده كه خطاب به امام حسين (عليه السّلام) مي فرمايند: من صبح و عصر بر تو گريه مي كنم و به جاي اشك، خون گريه مي كنم. (بحار الانوار، ج 98، ص 237) بنابراين عزاداري بر مصائب عاشورا، طبق سنّت اهل بيت (عليهم السّلام) محدود به زمان خاصّي نيست، امّا مي دانيم كه حضرات معصومين (عليهم السّلام) به كارهاي مختلفي اشتغال داشته اند، يعني اين عزاداري به گونه اي نبوده است كه تمام وقت ايشان صرف آن شود. از سويي ديگر طبق برخي از روايات، ظاهراً عزاداري خاصّ اهل بيت (عليهم السّلام) مربوط به دهه ي اوّل ماه محرّم مي شده است. مثلاً در روايتي از امام رضا (عليه السّلام) نقل شده است كه فرمودند: چون ماه محرّم مي رسيد، پدرم را كسي خندان نمي ديد و تا عاشورا پيوسته بر او اندوه غالب بود. (بحار الانوار، ج 44، ص 284) بنابراين به نظر مي رسد به جا و منطبق با سنّت اين است كه هر روز به ياد واقعه ي عاشورا باشيم (مثلاً همان طور كه فرموده اند، سعي كنيم هر روز زيارت عاشورا را با توجّه بخوانيم، يا حدّاقل سعي كنيم هفته اي يك بار در هيئات عزاداري شركت كنيم) امّا عزاداري به نحوي كه مرسوم است را موكول به ايّامي كنيم كه در نزد مردم متعارف است (يعني دو ماه محرّم و صفر) - 2. امّا اين كه چرا دو ماه محرّم و صفر بين مردم براي عزاداري عرف شده است: داستان كربلا از ابتداي ماه محرّم (روز دوم ماه) با ورود كاروان اهل بيت (عليهم السّلام) به كربلا آغاز مي شود و از همين روز در واقع مقدّمات واقعه ي عاشورا كليد مي خورد. بعد از واقعه ي عاشورا نيز داستان غم انگيز و جانكاه كاروان اسراي خاندان اهل بيت (عليهم السّلام) آغاز مي شود كه اتّفاقات حزن انگيز مربوط به اين واقعه را تا حدود اربعين (بيستم ماه صفر) شاهد هستيم. از اين تاريخ به بعد هم مصادف است با ايّام بيماري و رحلت جانگداز پيامبر گرامي اسلام (صلي الله عليه و آله و سلّم) كه به جهت انقطاع وحي از مهم ترين مناسبت هاي ديني محسوب مي شود. لذا ممكن است به همين جهات، اين دو ماه مورد توجّه قرار گرفته باشند كه البتّه اين عرف هيچ منافاتي با سيره ي معصومين (عليهم السّلام) نداشته و علماي جليل القدر نيز به همين سنّت پايبند بوده و هستند. 3- به استقبال چنين ايّامي رفتن اگر صرفاً به معناي توجّه و آماده سازي شرايط جامعه براي برپايي عزاي سيد الشهدا (عليه السّلام) باشد قطعاً مطلوب است، امّا اگر به اين معنا باشد كه خود اين استقبال، تبديل به يك ايّام عزاي جديد شود و شادي اعياد بزرگ قبل از ماه محرّم تبديل به چيز ديگري شود، بعيد است مورد تأييد اهل بيت (عليهم السّلام) باشد. و الله اعلم