دانلود فایل صوتی سخنرانی با حجم 3.1 مگابایت (AMR)

دانلود فایل تصویری سخنرانی با حجم 22.2 مگابایت (3GP)  

--------------------------------------------------------------------------------

متن سخنرانی (با تصرّف مختصر) :

الف) اهمّیّت بهره بردن از ماه مبارک رمضان

حکایت: مقام معظم رهبری (حفظه الله تعالی) در جایی فرمودند: ما وقتی بعد از ماه رمضان خدمت حضرت امام (رحمة الله علیه) می رسیدیم، محسوس بود که امام، امام قبل از ماه مبارک نیستند. یعنی این قدر تغییر کردند. این قدر از این ماه بهره بردند. 

ب) دلایل بهره ی مضاعف بردن در ماه مبارک رمضان:

1. ما در ضیافت الهی هستیم، این ماه انرژی مثبت و معنویت خاص دارد. ما میهمان خاص خداییم.
2. در این ماه تهدید ارتکاب گناه کم است:
از نظر قرآن ما به سه علت گناه می کنیم: 1. هوای نفس 2. وسوسه ی شیطان 3. دنیاگرایی
طبق روایات ما در ماه مبارک رمضان، وسوسه ی شیطان نیست. بنابراین یک سوم تهدید کم تر است.
3. بستر برای بهره مندی در ماه مبارک رمضان بیش تر است ؛ سخنرانی هست، دعا هست، تهجّد هست. ما اگر نماز شب بخواهیم بخوانیم در ایام دیگر برایمان سخت است، اما حالا سحرها - برای شکم هم که شده - بیدار می شویم، کنارش دو رکعت نماز شب هم می توانیم بخوانیم.

ج) برای بهره بردن از این ماه چه کار کنیم؟

اولین کاری که در این راستا باید انجام داد آسیب شناسی شخصیت معنوی است. یعنی ببینیم گیر کار ما در ارتقاء شخصیت معنوی چیست؟ چه مشکلی داریم؟ چون بعضی مواقع به خاطر وجود حسّ منفعت طلبی به نفع خودمان حکم می کنیم و این غلط انداز است.

آیه ی قرآن: (آیات 103 و 104 سوره ی کهف) 

قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُم بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالاً

الَّذِینَ ضَلَّ سَعْیهُمْ فىِ الحْیَوةِ الدُّنْیَا وَ هُمْ یحَسَبُونَ أَنهَّمْ یحُسِنُونَ صُنْعًا

بگو: «آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین (مردم) در کارها، چه کسانى هستند؟
آنها که تلاشهایشان در زندگى دنیا گم (و نابود) شده با این حال، مى‏پندارند کار نیک انجام مى‏دهند!»

سؤال: آیا آموزه های دین فرمولی برای اندازه گیری شخصیت معنوی تعریف کرده است یا خیر؟
بله، موارد زیادی وجود دارد که به طور مختصر به برخی از آن ها اشاره می شود:

1. تسلیم امر خدا بودن:

روایت: (بحار الانوار، جلد 2، صفحه ی 205)

عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّه‏ (علیه السلام) قُلتُ بِأَیِّ شَیْ‏ءٍ عَلِمَ الْمُؤْمِنُ أَنَّهُ مُؤْمِنٌ

قَالَ (علیه السلام) بِالتَّسْلِیمِ لِلَّهِ فِی کُلِّ مَا وَرَدَ عَلَیْه‏ مِنْ سُرُورٍ وَ سَخَط

از امام صادق (علیه السلام) سؤال شد که به چه چیزی معلوم می شود مؤمن واقعاً مؤمن است؟ (یعنی ملاک ایمان واقعی چیست)
حضرت فرمودند: تسلیم امر خدا باشد و راضی باشد به آنچه که بر او وارد می شود اعم از اینکه یک امر مسرور کننده باشد یا یک گرفتاری و یا مصیبت و مشکلی باشد.

2. عمل صالح:

کبوتر سعادت دو بال دارد: 1. باور و اعتقاد صحیح 2. عمل نیک و صالح
در قیامت هم از افراد دو چیز سؤال می کنند: اول باور و اعتقاد، اگر اعتقاد صحیحی نداشت دیگر از عمل نمی پرسند، زیرا عملی مورد قبول است که بر مبنای اعتقاد صحیح باشد.

آیه ی قرآن: (آیه ی 110 سوره ی کهف)

قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُکمُ یُوحَى إِلىَّ أَنَّمَا إِلَاهُکُمْ إِلَاهٌ وَاحِدٌ 

فَمَن کاَنَ یَرْجُواْ لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَ لَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدَا

(ای پیامبر) بگو: «من فقط بشرى هستم مثل شما (امتیازم این است که) به من وحى مى‏شود که تنها معبودتان معبود یگانه است
پس هر که به لقاى پروردگارش امید دارد، باید کارى شایسته انجام دهد، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند!
ویژگی های عمل صالح: 1. حسن فعلی (کاری که خوب باشد و اسلام آن را به عنوان کار خوب امضاء کرده باشد.) 2. حسن فاعلی داشته باشد (به قصد قربت و رضای خدا انجام شود نه به قصد ریا)
در زمان امام چهارم و پنجم (علیهما السلام) گروهی به نام مرجئه ظهور کردند. شعارشان این بود: اعتقاد درست کافی است و عمل نیاز نیست (دل آدم پاک باشد). این شعار با هوای نفس سازگار است. یعنی شیعه باش و هر کاری خواستی انجام بده!!!

حکایت: در زمان امام باقر (علیه السلام) یک شیعی و یک مرجئی با هم بحث می کردند. مرد شیعه می گفت عمل صالح هم در کنار ایمان لازم است و مرد مرجئی می گفت ایمان بدون عمل کافی است. وقتی نتیجه نگرفتند، با هم قرار گذاشتند اوّلین نفری که وارد کوچه شد در مورد بحث بین آن دو قضاوت کند. اتّفاقاً فرد مطربی داخل کوچه شد. طبق قراری که با هم داشتند بحثشان را به او گفتند تا قضاوت کند. این مطرب جواب منصفانه ای داد که در تاریخ ماندگار شد. گفت: عقلم می گوید شیعه درست می گوید، اما سایر اعضای بدنم می گویند حق با مرجئه است! [یعنی اعتقاد شیعه با عقل سازگار است و اعتقاد مرجئه با هوای نفس]

3. حُبّ و بغض های انسان:

به هر حال انسان درون خودش گرایشاتی و تنفّرهایی دارد که دین خدا می خواهد این گرایش ها و نفرت ها را جهت دهد.
اگر فردی را بخواهید بشناسید به دوستانش نگاه کند. اگر کسی اقوامش ناباب باشند نمی شود به اسم او نوشت، برای این که او آن ها را انتخاب نکرده است، اما رفیق را خودش انتخاب می کند، اگر دید باب طبعش نیست عوضش می کند.

روایت: (بحار الانوار، جلد 1، صفحه ی 128)

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) الْمَرْءُ عَلَى دِینِ خَلِیلِهِ وَ قَرِینِه‏

رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): هر کس بر دین دوست و همنشین خود است.

آیه ی قرآن: (آیه ی 2 سوره ی انفال)

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبهُمْ

وَ إِذَا تُلِیَتْ عَلَیهْمْ ءَایَاتُهُ زَادَتهْمْ إِیمَانًا وَ عَلىَ‏ رَبِّهِمْ یَتَوَکلَّونَ

مؤمنان، تنها کسانى هستند که هر گاه نام خدا برده شود، دلهاشان ترسان میگردد
و هنگامى که آیات او بر آنها خوانده مى‏شود، ایمانشان فزونتر مى‏گردد و تنها بر پروردگارشان توکل دارند.

آیه ی قرآن: (آیه ی 45 سوره ی زمر)

وَ إِذَا ذُکِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالاَخِرَةِ  وَ إِذَا ذُکِرَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ

هنگامى که خداوند به یگانگى یاد مى‏شود، دلهاى کسانى که به آخرت ایمان ندارند مشمئزّ (و متنفّر) مى‏گردد امّا هنگامى که از معبودهاى دیگر یاد مى‏شود، آنان خوشحال مى‏شوند.

روایت: (بحار الانوار، جلد 1، صفحه ی 128)

قالَ امیر المؤمنین (علیه السلام): خَیْرُ الْعِبَادِ مَنْ إِذَا أَحْسَنَ اسْتَبْشَرَ وَ إِذَا أَسَاءَ اسْتَغْفَر

امیر المؤمنین (علیه السلام): بهترین بندگان کسی است که هرگاه کار نیکى بکند شادمان شود، و هرگاه کار بدى بکند طلب آمرزش کند.

حکایت: عبد الملک مروان (از خلفای جنایتکار اموی) در پاسخ همسرش که نسبت به جنایات و خونریزی های او معترض بود، گفت: من به جایی رسیده ام که دیگر از کار خوب لذت نمی برم، از گناه هم پشیمان نمی شوم.

نکته: فلسفه ی سجده ی شکر این است که در واقع یک جشن کوچک برای اقامه ی نماز می گیریم. مستحب است بعد از هر کار خیر، انسان سجده ی شکر به جا بیاورد.

حکایت: حاج اسماعیل دولابی به بنده فرمودند: هر وقت کار خوب انجام دادید صلوات بفرستید و هر وقت گناه کردید استفغار کنید.
بنابراین مطالب نشانه ی مؤمن این است که نسبت به آدم ها و کارهای خوب گرایش داشته باشد و نسبت به آدم های ناباب تنفر داشته باشد.

حکایت: استاد بنده، آیت الله رضا زاده نقل می کند که حضرت آیت الله میلانی روزی از بنده خواستند برایشان منزلی پیدا کنیم. بعد از سه ماه که چنین منزلی پیدا شد، ایشان تشریف آوردند، بعد از این که چند قدم در آن خانه زدند فرمودند این منزل را نمی خواهم، زیرا در این خانه گناه زیاد شده است و نفرمودند چگونه از این مطلب مطّلع شده اند. بعد از چند روز اصرار بنده، ایشان فرمودند که وقتی وارد آن منزل شدم دلم تاریک شد و از این جا فهمیدم در آن جا گناه زیاد شده است.
دل مؤمن به محیط آلوده که رسید آژیر می کشد. این که قرآن می فرماید: لهم قلوب لا یفقهون بها (اعراف، 179) یعنی دلشان آژیر نمی کشد.